Pierwsze  wzmianki  o  wsi  Jeżowe  znajdują  się  w  księdze  uposażenia  diecezji  krakowskiej  (1470-80)  Jana  Długosza,  który  wymienia  Jeżów  jako  wieś  należącą  do  parafii  powiatu  sandomierskiego.  W  dokumentach  kościelnych  początkowo  występuje  nazwa  Jeżowo  i  Wola  Jeżowa,  po  wojnach  szwedzkich  Jeżów,  Jeżowe,  od  XVII  wieku  Jeżowo  wieś  królewska,  a  od  1748  roku  Jeżowe.  Wieś  leży  nad  rzeką  dawniej  zwaną  Łąką,  potem  Głęboką,  a  obecnie  Jeżówką.   

    Do  XIV  wieku  dobra  jeżowskie  na  terenie  Puszczy  Sandomierskiej  należały  do  klucza  Nisko,  kasztelani  sandomierskiej,  województwa  sandomierskiego.  W  drugiej  połowie  XIV  wieku  nastąpił  podział  na  powiaty,  wprowadzono  urząd  starosty  w  miejsce  kasztelana.

    Rozwój  historyczny  wsi  Jeżowe  jest  ściśle  związany  z  historią  Kościoła  na  tym  terenie.  Do  XVI  wieku  królewszczyzna  Jeżów  należała  do  dekanatu  rudnickiego.  Władze  kościelne  w  Krakowie  uznały,  że  we  wsi  Jeżowe  niezbędne  jest  założenie  parafii,  gdyż  najbliższy  kościół  był  w  Rudniku  odległym  od  Jeżowa  ponad  dwie  mile.

    W  1603  roku  wojewoda  sandomierski  Hieronim  Gostomski  zbudował  we  wsi  Jeżowe  kaplicę  pod  wezwaniem  Narodzenia  Matki  Boskiej,  w  miejscu  które  obecnie  mieszkańcy  nazywają  Góry  Kościelne.  Następnie  biskup  krakowski  Bernard  Maciejowski  erygował  przy  tej  kaplicy  nową  parafię  Jeżowe.  Nowo  utworzona  parafia  została  wyłączona  z  parafii  Rudnik  edyktem  króla  Zygmunta  III  w  1603  roku.  Rektorem  kościoła  w  Jeżowem  został  ksiądz  Stanisław  z  Łanów.

    Pierwszym  folwarkiem  w  Jeżowem  był  majątek  należący  do  Hieronima  Gostomskiego  -  starosty  sandomierskiego,  usytuowany  na  tak  zwanym  Poddaństwie.  Chłopi  z  poddaństwa  mieli  po  jednej  mordze  gruntu  na  zabudowę  i  ogród,  a  skupiali  się  wokół  miejsca  zwanego  wygonem.  Hieronim  Gostomski  -  starosta  sandomierski  nadał  mieszkańcom  wsi  prawo  wypasu  trzody  i  bydła  w  dobrach  Jeżowego  oraz  wyrąb  drzewa.

     W  XVI  wieku  w  Jeżowem  na  czele  wsi  stał  wójt.  Wójtostwo  w  Jeżowem  to  folwark  liczący  10  łanów  gruntu  nadanych  przez  króla,  na  prawie  lennym.  Prawo  lenne  regulowało  w  sposób  zwyczajowy  całokształt  stosunków  między  wasalem,  a  seniorem  zwanych  stosunkami  lennymi.  Podstawą  stosunku  lennego  była  umowa,  w  której  jedna  osoba  (senior)  nadawała  drugiej  osobie  (wasalowi)  w  lenno  nieruchomość,  a  czasem  resztę  w  zamian  za  świadczenia  określone  umową.  Wójt  zbierał  czynsze  od  ludności,  przewodniczył  ławie  sądowej  oraz  był  zobowiązany  do  konnej  służby  wojskowej.

    Mieszkańcy  wsi  jeżowskich  zależni  byli  od  wójta  w  Jeżowem  zwanego  sądem  ławy  wiejskiej  pod  przewodnictwem  wójta.

     W  1662  roku  wieś  Jeżowe  liczyła  461  osób.  W  roku  1670  założono  w  Jeżowem  szpital,  do  którego  należało  mienie  szpitalne.  Szpital  przetrwał  do  XIX  wieku.

      W  1720  roku  za  księdza  proboszcza  Marcina  Balickiego  został  zbudowany  nowy  kościół  drewniany,  który  służył  parafii  Jeżowe  do  początku  XX  wieku.  Kościół  ten  po  wybudowaniu  nowego  murowanego,  w  1923  roku  został  sprzedany  do  parafii  Zarzecze  koło  Niska.

      W  XIX  wieku  ludność  utrzymywała  się  nie  tylko  z  pracy  na  roli,  ale  również  z  handlu.  W  sklepach  można  było  kupić  różne  rzeczy.  Towary  przywożono  od  hurtowników  z  Niska,  Rozwadowa  i  Rudnika. 

     W  1792  roku  wieś  Jeżowe  zamieszkiwało  1911  mieszkańców.  Pod  koniec  XVIII  wieku  i  na  początku  XIX  wieku  liczba  ludności  zwiększyła  się  blisko  dwukrotnie.

      W  okresie  międzywojennym  na  terenie  Jeżowego  rozwijał  się  handel  (głównie  prywatny),  usługi,  a  także  rolnictwo.  Rozwijało  też  swoją  działalność  kółko  rolnicze  i  kasa  oszczędnościowo – pożyczkowa.

     Życie  mieszkańców  Jeżowego  pod  okupacją  hitlerowską  było  bardzo  ciężkie.  Obok  ciężkiej  sytuacji  by- towej  mieszkańców,  panowała  ciągła  niepewność  o  jutro.

     Okres  kilkudziesięciu  ostatnich  lat  to  okres  wielu  inicjatyw  społecznych  mieszkańców  gminy.  Na  terenie  gminy  funkcjonuje  9  szkół  podstawowych,  gimnazjum,  2  zespoły  szkół,  Bank  Spółdzielczy,  Urząd  Pocztowy,  Ochotnicza  Straż  Pożarna,  Stadion  Sportowy  oraz  Ośrodek  Zdrowia.